ไท้เสียงเหล่ากุง 太上老君 หรือ เหลาจื้อ

ไท้เสียงเหล่ากุง 太上老君 “ปรมจารย์แห่งเต๋า” เป็นรูปภาพ ก่อนปี 2500 ไม่ทราบที่ไหนสร้าง

ไท้เสียงเหล่ากุง (ไท้ซังเหล่าจวิน :จีนกลาง) เจ้าสำนักศาสดาเต๋า อาจารย์ของเหล่าโป๊ยเซียนนั้น เดิมแซ่ลี้ (李) ชื่อยื้อ (耳) มีชีวิตอยู่ในสมัยราชวงศ์โจว (周朝) (เมื่อประมาณ 4 พันกว่าปีก่อน) เกิดที่หมู่บ้านล่าย (瀨鄉) อำเภอขู่ (苦縣) แคว้นฉู่ (楚國)หรือ เล่าจื้อ (Lao tze) เป็นศาสดาของศาสนาเต๋า ซึ่งได้หล่อหลอมวิถีแห่งชีวิตและอัธยาศัยชาวจีนกว่า 2000 ปีมาแล้ว

ซึ่งตามประวัติแล้ว องค์ไท้เสียงเหล่ากุง เป็นเทพเบื้องบนลงมาจุติ โดยมารดาของท่านนั้น ตอนอายุ 19 ปี ได้ไปวิ่งเล่นในสวนเห็นผลลี้เข้า จึงเด็ดลงมารับประทาน หลังจากนั้นท่านก็เกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาองค์ไท้เสียงเหล่ากุง อยู่ในครรภ์มารดาของท่านถึง 81 ปี ซึ่งในระหว่างนั้น ท่านสามารถพูดจาสื่อสารโต้ตอบกับมารดาได้ ตลอด มารดาท่านเองก็ถามท่านว่า “ทำไมถึงไม่ยอมออกมาซักที” ท่านก็ตอบไปว่า หากท่านออกมา มารดาจะต้องเสีย ชีวิตเป็นแน่แท้ ถึงกระนั้นมารดาของท่านก็ยืนกรานให้ท่านออกมา หากมารดาจะต้องเสียชีวิต มารดาก็ยอม องค์ไท้เสียง เหล่ากุง จึงได้ตกฟากออกมาทางใต้รักแร้ซ้ายของมารดา เป็นคนที่มีผมขาวโพลนทั้งศีรษะ และได้ชื่อว่า “เหลาจื้อ” (老子) ซึ่ง แปลว่า คนแก่เฒ่า

หลังจากนั้น ท่านได้เข้ารับราชการ เป็นบรรณารักษ์ของ หอพระสมุดหลวงแห่งราชสำนักโจว ท่านเป็นผู้มีความเชี่ยว ชาญงาน ด้านจินตกวี และคัมภีร์ต่างๆ จนเป็นที่เลื่องลือ นับถือในสมัยนั้น ท่านไม่ชอบชีวิตหรูหรา ถือหลักปรัชญา ที่ไม่โอ้อวด และไม่ต้องการชื่อเสียง กระทั่งมาถึงสมัยเจียว อ๋อง ปีที่ 23 ราชสำนักเสื่อมโทรม ท่านจึงได้ลาออกจาก ราชการ ไปแสวงหาความวิเวกโดยขี่ควายเขียวไปเรื่อย


วันนึงท่านได้เดินทางมาถึงด่านฮ่ำก๊ก (หานกู่กวน: 涵谷關) เมื่อไปถึงประตูเมืองก็เจอกับนายด่านคนหนึ่ง ซึ่งนาย ด่านผู้นั้น เมื่อเจอกับเหลาจื้อก็จำท่านได้ ด้วยความชื่นชม และปิติดีใจ นายด่านผู้นั้นจึงเอ่ยปากขอกับท่านเหลาจื้อว่า “ท่านเหลาจื้อ ไหนๆท่านก็จะไปบำเพ็ญเพียรภาวนาแล้ว ขอ ได้โปรดแต่งหนังสือสักเล่ม เพื่อเป็นประโยชน์แก่คนรุ่นหลัง ด้วยเถิด” ท่านเหลาจื๊อจึงได้แต่งหนังสือ ที่มีชื่อว่า “เต๋า เต็ก เก็ง” (แปลว่า คัมภีร์ศีลธรรม) ขึ้นมา เป็นคัมภีร์ซึ่ง รวมบทต้น และบทปลายทั้งหมด ได้ 81 บท มีความยาว ประมาณ 5,000 คำอักษร มอบให้แก่นายด่าน แล้วก็เดิน ทางต่อไป นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็ไม่มีผู้ใดทราบอีกเลย ว่าท่านไปอยู่ ณ แห่งหนตำบลใด