กัณหา-ชาลี

กัณหา-ชาลี เนื้อดินลงรักเก่า ใต้ฐานบรรจุตะกรุดหัวใจมนุษย์ (ตะกรุดเรียกวิญญาณ) อุดผงพราย อายุการสร้างน่าจะเกิน 80 ปีขึ้นไป



กัณหา-ชาลี ในภพชาติสุดท้ายขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในภพชาติที่เกิดเป็นพระมหาเวสสันดร ซึ่งเป็นพระชาติสุดท้ายของพระโพธิสัตว์ ก่อนที่จะมาเป็นพระพุทธเจ้า “ กัญหาชาลี ” เป็นพระโอรส และพระธิดาของพระเวสสันดรกับนางมัทรี ต่อมาชูชก ซึ่งเป็นขอทาน ได้มาทูลขอ “ กัญหาชาลี ” กับพระเวสสันดร จะนำเอาไปเป็นบ่าวรับใช้นางอมิตดา ซึ่งเป็นภรรยาของชูชกเอง เพื่อเป็นการบำเพ็ญทานบารมี และชดใช้กรรมเก่า พระเวสสันดรจึงทรงยก “ กัญหาชาลี ” ให้แก่ชูชกไป


จึงถือว่า “ กัณหาชาลี ” เป็นผู้มีส่วนช่วยให้พระเวสสันดร ซึ่งเป็นพระโพธิ์สัตว์ ได้บำเพ็ญทานบารมีจนสำเร็จในชาติสุดท้าย ทำให้พระองค์ได้เป็นพระพุทธเจ้าในชาติต่อมา ดังนั้นเกจิอาจารย์หลายๆท่าน จึงได้นำมาสร้างเป็นเครื่องราง เพื่อให้ผู้ที่นำไปบูชาติดตัว เกิดโชคลาภ ร่ำรวย ทำมาค้าขายคล่อง


อุปเท่ห์ คล้ายๆกับการสร้างกุมารทอง แต่เป็นจะมีฤทธิ์เดชมากกว่ากุมารทอง เพราะมีดวงจิต ๒ ดวง และไม่ต้องเลี้ยงให้วุ่นวายเหมือนกุมารทอง